اگه وقتی یکی تلفنش رو جواب نمیده، زودی فک میکنیم تصادف کرده مُرده احتمالاً ذهن فاجعه ساز داریم، که بخاطر صفر و یکی دیدن ماجراست. یعنی بین هزار تا احتمالِ ممکن واسه جواب ندادن بدترینش به ذهنمون میاد. فاجعه سازی فقط سقوط و تصادف و مرگ نیست. اگه قبل از شروع هر کاری نگران اینیم که بدترین حالت پیش بیاد هم، ذهنمون فاجعه سازه. مثلا از ترس سوتی دادن تو جلسه فردا، شب خوابمون نمیبره. یا میترسیم معامله پرسودی که در جریانه لحظه های آخر کنسل شه یا رابطه ی خوشایندمون بی دلیل خراب شه. اگه به این تفکر دچاریم نباید ازش فرار کنیم و بگیم بش فک کنی سرت میاد باید بدترین سناریوی ممکن رو مو به مو بنویسیم و ببینیم راهحلش چیه. فراموش نکنیم ترس از یه اتفاق بد، از خود اون اتفاق فرسایشیتره! لازم نیست خودمون رو سرزنش کنیم، این فکرها ریشه تو گذشته دارن، برای خلاصی ازدستشون کافیه برگردیم به زمان حال. مثلاً هر وقت این فکرها اومدن سراغمون، دور و برمون رو نگاه کنیم و اسم و رنگ اشیایی که میبینیم رو شمرده شمرده بگیم.